mijn litteken, deel 1

In deze rubriek lees je het waargebeurde verhaal achter een litteken. Heb je ook zo’n flinke jaap en voel je de behoefte om aan ons te vertellen hoe dat zo gekomen is? Neem contact op met BUMMER en vertel! Het kan net dat laatste stukje verwerking zijn…

Deel 1: het litteken van A, ten tijde van het ongeluk 39 jaar oud.

‘De eerste zomer na het ongeluk heb ik geen rokken gedragen. Mijn onderbeen zag er nog erg gehavend uit en ik vond het te lelijk om te laten zien. De zomer daarna was ik eroverheen. Dit is het, het is gebeurd, ik moet het er maar mee doen. Mooier wordt het toch niet meer.

Het buurmeisje, 6 jaar oud, wilde met mij sleeën. Zij voorop en daar gingen we. Het eerste ritje naar beneden was leuk, het tweede minder. De sneeuw was gevallen op ijs, het was echt spekglad. Onderaan de heuvel lukte het me dit keer niet om te remmen. We maakten een bocht en gingen met een noodvaart ook de tweede heuvel af. Onderaan stond een bankje waar we recht op af raasden. Als ik nu niets doe, plet ze haar hoofd tussen mij en de achterkant van het bankje en is ze dood, dacht ik. In een flits gooide ik het buurmeisje van de slee af. Zelf klapte ik met mijn been tegen het bankje. Het voelde als een flinke schram maar toen ik keek lag mijn onderbeen helemaal open. Ik zag het bot. Een paar meter verder lag het buurmeisje heel hard te huilen.

Ik werd met een ambulance afgevoerd. Onderweg kreeg ik een shot morfine, fantastisch! We hebben zo gelachen tijdens die rit. In het ziekenhuis konden ze wegens infectiegevaar alleen de binnenhuid hechten. De opperhuid bleef open. Ja, dat levert een heel mooi litteken op…

Het buurmeisje had haar been gebroken. Dat vond ik het aller- allerergste. Het was een ongelukkige breuk, ze moest 6 weken in het gips en mocht absoluut niet lopen. Daarna moest ze opnieuw leren lopen. Ik voelde me ontzettend schuldig en vond het heel moeilijk om haar voor de eerste keer op te zoeken. Ik heb maar een groot cadeau gekocht. Op een vreemde manier was ik blij dat ik ook wat had, anders had ik me nog slechter gevoeld.

Het was een heftige tijd. Ik was ook net mijn baan kwijtgeraakt en het feest dat ik had georganiseerd voor mijn 40e verjaardag kon door het ongeluk niet doorgaan. Ik voelde me schuldig en waardeloos en heb drie dagen voor het raam zitten huilen. Het was echt een traumatische ervaring en ik merk dat als er nu iets misgaat, terwijl ik de beste bedoelingen had, dat ik daar heel slecht tegen kan. Slechter dan vroeger. Alsof er een soort schuld-hersenverbinding is aangelegd.

Het is nu zes jaar geleden en het schuldgevoel over het ongeluk is wel weg. Het litteken niet. Ik heb er weer een beetje gevoel in en als het weer gaat omslaan krijg ik daar een drukkend gevoel. Handig: een voorspellend been! Als mensen nu vragen: ‘Wat heb je daar?’,  heb ik geen zin om dit hele verhaal te vertellen. Ik zeg maar dat ik door een haai ben gebeten.’

Lees ook: Mijn litteken(s), deel 2