als het lachen je vergaat

Als je met iemand kon lachen, was het met Tara. Het is voorgekomen dat vergaderingen zo erg uitliepen dat onze mannen ons op moesten komen halen. We hadden dan een aardig slokje op. Tara was geweldig.
Ooit had ik met mezelf afgesproken, als ik er nieuwe vrienden bij zou ‘nemen’, moesten ze humor hebben. Nou, Tara werd me als het ware in de schoot geworpen. Ik was van baan veranderd en zij was mijn collega geworden.

Mijn ouders hadden een vakantiehuis op Texel. Wij, ons gezin, gingen daar elke zomer naar toe. Maar dat huisje stond daar maar te staan. Ik bedoel dat er ook tijden waren dat de zee rond Texel geweldig was en het weer super. En er niemand gebruik maakte van het huis.
Zo kwam ik op het idee om er weer eens een weekendje heen te gaan. Niet met het gezin, maar met collega’s. Ik had zin in lachen, gieren, brullen en een borreltje.
Natuurlijk vroeg ik Tara als eerste! En ook Marlies, wij waren een gouden trio. De een gaf aan, de volgende nam ‘m over, de derde zette ‘m neer. Wij deden nooit normaal. Eerlijk gezegd soms wel even, we begonnen serieus, het eindigde altijd schunnig en hilarisch onbedaarlijk.

Wij naar Texel op een vrijdag. Aangekomen nestelden we ons op de bank en namen een borrel. We aten wat toastjes met smeerseltjes.
En ik wachtte af. Het moment zou zeker komen dat we van de bank af zouden rollen. Ik was ervan overtuigd. We praatten wat. Tara zei dat ze moe was. Dat was best logisch op vrijdagavond na een week werken en een aardig reisje.
Ze ging vroeg naar bed.
Het moment dat we met tranen over onze wangen, slap van de lach en dat eindeloos rekkend, zouden brullen, zou zeker komen. Dat was altijd zo als wij drieën bij elkaar waren. We hadden nog de hele zaterdag voor ons.
Marlies en ik pookten wat in de open haard en zij vertelde dat Pieter-Hein, haar man, vroeg kaal geworden was en ook kwabjes had. Tara zou daar gigantisch op gereageerd hebben, maar ja, zij sliep. En mij schoot zo gauw niets te binnen.
Wij gingen ook bijtijds naar bed, met het voornemen om de volgende dag uitgerust te zijn en de dag goed te benutten.

De volgende ochtend gingen we eerst boodschappen doen en daarna een strandwandeling maken. Tara had het koud en kroop zo’n beetje weg in haar lange jas. Haar sjaal maakte het geheel af, waardoor alleen haar ogen nog te zien waren. De eerste strandtent vluchtte ze in om op te warmen, wij ook.
Ze bleef in haar cocon en nipte aan haar hete koffie. Toen ze weer wat opgewarmd was, gingen we verder met onze wandeling. Dat was tot de tweede strandtent, ze had het weer koud.

Twee uur later waren we terug in het huisje. Tara moest in een warm bad om op temperatuur te komen.
Tegen de avond zagen we haar weer, in een badjas. Ik besloot haar een borrel in te schenken. Het grote lachen mocht van mij wel beginnen. Morgen zouden we al weer vertrekken en een beetje bijtijds, om thuis nog te kunnen acclimatiseren voor de werkweek weer begon.
Tara nipte aan de Licor 43 en schonk er al gauw weer een in voor zichzelf. Ze gaapte uitvoerig, kroop in een hoekje van de bank en trok haar benen op onder de fluffie badjas. We dronken onze borreltjes en het was stil.
God, waar moesten we het over hebben? Ik had geen idee. Had de stilte van de natuur ons ook stil gemaak? Waren onze hoofden leeg gewaaid?

Het lachen bleef uit, het was niet gekomen.
Ook niet op de terugweg en daarna ook nooit meer.

Later hoorde ik dat Tara net voordat we dat weekend naar Texel gingen, haar sessies bij de psychiater had afgerond. En dat die haar enorm geholpen hadden. Ze had weer grip op het leven gekregen. Die schaamteloze rauwe humor en zelfspot had ze niet meer nodig. Ze was tot rust gekomen.

Ze verhuisde, veranderde van baan en maakte carrière . Ze werd adjunct directeur en kweet zich bloedserieus aan haar taak.

Ik heb haar nog een keer bezocht. Ze liet haar nieuwe huis zien en vertelde me later bij het weggaan dat ze nieuwe vrienden had en dat zij hele avonden goede gesprekken voerden. We zeiden: ‘Tot ziens’ Ik wist toen al dat, dat er niet meer van zou komen.

Tekst: Elfie van Oosten

 

Elfie ging ook eens naar een megawinkelcentrum in Duitsland. Lees het hier.