het is niet alles goud wat blinkt

Voor de spanning zocht ik op internet naar een sexdate. Het is onzin dat uiterlijk er niet toe doet; sex wil je met een mooie vent. En ik had er een gevonden. Na wat heen en weer gemail, prikten we een datum. Aan de foto’s zou ik hem wel herkennen. Jong, mooi, getint, prachtig zwart haar met een lok over zijn voorhoofd. Mmm…

We spraken om half tien ’s morgens af in Apeldoorn. Hij had daarna een vergadering en ik een afspraak met een klant. Dat werd een superochtend! Vol verwachting stapte ik om half negen in de auto. Lippen gestift, alles in model. Shit: een en al omleiding. Onbarmhartig tikte de klok door. Alle tijd in de file ging van onze rendez-vous af. Om tien uur kwam ik eindelijk aan op de afgesproken plek. Spannend! Was hij echt zoals op de foto’s?

Hij stond al vanaf negen uur te wachten. Toen hij me zag, stapte hij uit en gaf me een prachtige, ondeugende lach. Kaarsrechte witte tanden. Raar om met een onbekende willekeurig ergens in Nederland af te spreken om sex te hebben. Even twijfelde ik, maar zijn glimlach verbleekte al mijn onzekerheid. We gaven elkaar een beleefde kus (stom eigenlijk, als je weet wat je daarna gaat doen) en liepen naar de receptie. Er was nog geen kamer schoon, zei de receptioniste: ‘Maar jullie kunnen nog wel even koffie drinken’.

Zonder op antwoord te wachten, ging ze ons voor naar een enorme bar waar drie poetsvrouwen met stofzuigers in de weer waren. Alles wat ik wilde was géén koffie drinken. En al helemaal niet in een naar schraal bier riekende bar met vaste vloerbedekking waar drie in helgeel polyester gestoken dikke damesderrières aan het zuigen waren. Maar de receptioniste had geen tijd voor weerzin. Ze zou ons wel halen als er een kamer vrij was. Pfff, dat was raar. Beetje gespannen was het wel. Met hakkelend gepraat over koetjes en kalfjes probeerden we de stofzuigers te overstemmen terwijl we allebei maar aan een ding dachten. Sex.

Eindelijk was er een kamer voor ons, het was inmiddels elf uur. We waren nog niet binnen of hij drukte me tegen de muur. Blijkbaar hadden de koffie, de stofzuigers en het moeizame gesprek geen effect op zijn libido. Hij zoende me vurig en trok soepel mijn jurk omhoog. Hèhè, eindelijk! Het wachten was de moeite waard geweest. Met die prachtige lok zwart haar die ritmisch over zijn voorhoofd kwispelde, het gouden kettinkje dat, als hij bovenop lag, steeds tegen mijn gezicht aan sloeg. In stilte bad ik dat het echt goud was. Als er nikkel inzat, dan zat ik zo onder de bultjes. Maar wat maakte het uit, bultjes, stofzuigers, dikke derrières, files en omleidingen, de tijd… Eindelijk was het zover en het was twee uur lang geweldig.

Hij, als gentleman, trok zijn portemonnee. ‘Dat is dan 280 euro, meneer.’ Mijn mond viel open. ‘Tweehonderdtachtig?’ ‘Ja,’ verklaarde de receptioniste onverstoorbaar, ‘vóór 12 uur is een dag en na twaalf een andere dag.’ Ik schrok me dood, wilde het hotel woedend de schuld geven, maar de mooie vent pakte zijn goldcard en betaalde alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het was een duur en kort ochtendje maar het was het geld dubbel en dwars waard.

Buiten vroeg hij mij de helft naar hem over te maken. ‘Of heb je het cash bij je?’ Ontdaan staarde ik zijn achterlichten na. De eerste bultjes op mijn kin kondigden zich kriebelend aan.