uitslag ‘papa is een laffe herder’ – verhalenwedstrijd

Bummer kwam de intrigerende tekst ‘papa is een laffe herder’ tegen. Leuk voor een verhalenwedstrijd. En we hebben een winnaar! Annette Akkerman maakte een goedgeschreven, smeuïg verhaal, precies wat past bij deze opdracht.  Annette heeft de Bummermok inmiddels ontvangen en is er heel blij mee. Wel uitkijken, Annette, het oortje zit een beetje los…

Het winnende verhaal:

 

Het hondenuitlaatpad

Wij zijn een echte hondenfamilie. Behalve mama, die heeft liever poezen. Een hond is beter, volgens papa, het is een sociaal dier en past prima in een hecht gezin. Volgens hem is een poes een egocentrisch beest, dat alleen maar aan zichzelf denkt. Mama trekt dus aan het kortste eind en papa vindt haar gemopper getuigen van een kattenreactie.

De hond doet zijn intrede, samen met een uitlaatschema en voortaan brengen we de zondagen door in het bos. Met Wodan natuurlijk. Onze vakanties worden ingepland op basis van de geschiktheid om Wodan mee te nemen. Geen verre reizen meer, maar gewoon op de camping. Mama heeft een hekel aan kamperen.

Als we weleens verzaken om de hond uit te laten, wijst papa ons erop dat dit gedrag niet getolereerd wordt in een roedel. De hond is deel van ons gezin en daar moet iedereen zijn steentje aan bijdragen. Basta. Ja, basta, dit woord neemt papa steeds vaker in zijn mond. Alles dat hem niet aanstaat, kan rekenen op ‘basta’. Daarmee heeft hij altijd het laatste woord.

De zondagse boswandeling wordt als snel geschrapt, omdat papa liever op de bank voetbal kijkt. De uitlaatrondes worden vaak door mama waargenomen. Dat is goed voor haar, volgens papa, dan zit ze niet op haar dikke kont. Alleen de ronde laat op de avond doet papa zelf. Hij blijft dan lang weg. Ik hoor hem vaak na tweeën binnenkomen.

Tijdens mijn ronde, kom ik Kevin tegen op het uitlaatpad. Wodan trekt hard aan de lijn en blaft naar Kevin en zijn chihuahua.

‘Rustig, Wodan.’

Ik rol de lijn in, maar als we elkaar passeren springt Wodan tegen de jongen op om daarna uitgebreid de chihuahua te besnuffelen. Kevin heeft ooit bij me in de klas gezeten, maar zit nu een klas lager. Hij is blijven zitten door de scheiding van zijn ouders.

‘Sorry, Kevin, hij is wat al te enthousiast.’

‘Laat maar, ik ken Wodan goed.’

Het verbaast me dat hij de naam van onze hond kent. Hij knielt bij Wodan en aait hem onder zijn kop, precies zoals Wodan het fijn vindt.

‘Hé, Wodan, ben je blij je vriendinnetje te zien?’

‘Ken je Wodan?’

‘Ja, natuurlijk, je pa brengt hem altijd mee.’

‘Wanneer?’

Dan kijkt hij op en wordt rood.

‘Nou, je weet wel…’ mompelt Kevin.

Op de terugweg sleur ik Wodan mee. ’s Avonds bied ik aan om de hond uit te laten, maar papa wil er niets van weten. Het is zijn beurt en hij vindt het belangrijk dat hij zijn aandeel in het uitlaatproces uitvoert.

‘Het maakt de moeder van Kevin toch niet uit of je met de hond komt?’

Papa trekt wit weg.

‘Waar heb je het over?’

Nu weet ik het zeker, papa is een laffe herder, die zijn roedel verlaat voor een loops teefje. Het is tijd dat ik opklim in de rangorde en de lakens ga uitdelen.

‘Ga maar naar je wijfje en neem Wodan mee. Kom nooit meer terug.’

Even later verlaat papa het huis met een weekendtas vol spullen. Mama is in alle staten en begrijpt het nog niet helemaal. Ik leg een arm om haar schouders. Morgen ga ik een paar poezen voor haar kopen.

 

© Annette Akkerman